( ၅ )
သန္ ့ဇင္သည္ ပူအုိက္လြန္းသျဖင့္ အိပ္ရာမွ လူးလဲထကာ ေကာ္ရစ္ဒါ ေဘာင္ကိုမွီကာ ေငးေမာေနမိသည္။ အခန္းသည္ ေလေအးေပးစက္မရွိ၊ တပ္ဆင္ထားေသာ ပန္ကာမွာလည္း တကြ်ီကြ်ီႏွင့္ အသံသာ ထြက္သည္။ ေအးမွ်မွုု ့ကား မရွိေပ။ ေလ၀င္ေစရန္ ျပတင္းတံခါးမ်ားလည္း မဖြင့္ခ်င္။ ျခင္မ်ား၀င္လာပါက ဤအခန္းက်ဥ္းထဲတြင္ ေသြးလွုပြဲ ၀င္သြားရႏူိင္သည္။ သည္တစ္ပါတ္ ေႏြးေႏြးႏွင့္ အျပင္သြားလွ်င္ ပန္ကာတစ္လံုး ၀ယ္လွ်င္ေကာင္းမည္လားဟု စဥ္းစားေနခုိက္တြင္ တယ္လီဖုန္းက ျမည္လာသည္။
- ဟဲလို ကြ်န္ေတာ္ သန္ ့ဇင္ပါ။
- ကုိၾကီး….ညီမ နီနီ၀င္းေလ..မွတ္မိေသးလား။
- မွတ္မိတာေပါ့ကြ။ မေန ့ညကမွ ဆံုတာကုိ အကို ့မ်ား မွတ္ဥာဏ္မေကာင္းဘူး ထင္ေနလား။
- ေၾသာ္ ေၾသာ္ မွတ္မိမွာေပါ့ေနာ္။ အေၾကြး ရစရာရွိတာကိုး ဟုတ္ဖူးလား
- အဲလိုလည္း မဟုတ္ရပါဘူး ညီမရဲ့။ အဆင္ေျပသြားတယ္ မဟုတ္လား။ မေန ့ညက။ ေနာက္ဆုိ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ ဘာေတြ သတိထားေနာ္။ ရန္ကုန္မွာက သိတဲ့အတုိင္းပဲ။
- ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္။ အားလံုး အဆင္ေျပပါတယ္။ အေၾကြးလာ မေပးေသးတာကလည္း အိမ္က မွာထားတုန္း မေရာက္ေသးလို ့ပါရွင့္။ ေရာက္တာနဲ ့ ကိုၾကီးဆီ အရင္ဆံုး လာေပးပါ့မယ္။ ေက်းဇူးရွင္ဆုိ ေက်းဇူး ဆပ္ရမွာေပါ့ေနာ္။ ကိုၾကီး ဘာစားခ်င္လည္း လုိက္ေကြ်းပါ့မယ္။
- ေနပါေစဗ်ာ။ ရပါတယ္။ ေအးေအး ေဆးေဆးမွ ေပးပါ။ ပိုက္ဆံကလည္း မ်ားတာမွ မဟုတ္ပဲ။
- မမ်ားလို ့သာ ေတာ္ေတာ့တယ္ေနာ္။ ၇၀၀၀ လို ့ေျပာလုိက္ေတာ့ မ်က္ေမွာင္ၾကီး က်ဳံ ့သြားတာ နီနီ ျမင္လိုက္ပါတယ္ေနာ့္ ဟုေျပာကာ နီနီ၀င္းသည္ တခစ္ခစ္ ရယ္ေလသည္။
နီနီး၀င္း၏ ရယ္ေမာသံသည္ ေတာင္ၾကားမ်ား ၾကားထဲ အရွိန္ဟုန္ႏွင့္ စီးဆင္းေနေသာ စမ္းေခ်ာင္းေလးမ်ားထဲမွ ေရက်သံကဲ့သို ့ပင္ သူ၏ ႏွလံုးအိမ္ထဲတြင္ စြဲက်န္ရစ္ေနသည္။
သူငယ္ခ်င္း ဖုန္းႏွင့္မို ့ တစ္ခဏသာ ေျပာျပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။ ေသာၾကာ ညမို့ သန္ ့ဇင္သည္လည္း ညည့္နက္ထိ စာဖတ္ျပီးမွ အိပ္ရာ ၀င္ျဖစ္ေလသည္။
ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္…. ေဒါက္ ေဒါက္
- ကိုၾကီး ရွိလား။ ကိုၾကီး။ လူ ရွိလား။
သန္ ့ဇင္သည္ အသံၾကားသျဖင့္ အိပ္ရာမွ လူးလဲကာ ထလုိက္သည္။ နာရီၾကည့္လုိက္ေတာ့ နံနက္ ၁၀ နာရီရွိျပီ။ စြပ္က်ယ္အေပၚမွ ရွပ္အက်ီတစ္ထည္ ၀တ္လိုက္ျပီး တံခါးဖြင့္လိုက္သည္။
နီနီ။ သည္ေန့တြင္ နီနီသည္ အက်ီနီနီ ႏွင့္ျဖစ္သည္။ ျဖဴ၀င္းေသာ အသားေရႏွင့္ တီရွပ္အနီသည္ အလွကို ထင္းခနဲ ျဖစ္ေစသည္။ နားတြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ နားကြင္းၾကီးမ်ားႏွင့္ ေခတ္မွီလွေသာ ဆံပင္ပံုစံသည္ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေသာ အလွကို ပံ့ပိုးေနသေယာင္။
- ဘာၾကည့္ေနတာလည္း လူကို ဒီတစ္ခါလည္း မထုိင္ခုိင္းေတာ့ဘူးလား။
- မဟုတ္ပါဘူး ညီမရဲ့။ ရုတ္တရတ္ အံၾသသြားလို ့ပါ။ မေန ့ညကမွ ဖုန္းဆက္ထားတာဆုိေတာ့ ဒီေန ့ေတာ့ မလာေလာက္ဘူး ထင္တာေလ။
- အင္းေပါ့ အမွန္ဆုိရင္ေတာ့ မလာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္က ကိုၾကီးကို ေတြ ့ခ်င္ေနလို ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ပုိက္ဆံေခ်းျပီး လာတာ သိျပီလား။
နီနီသည္ ေျပာေျပာဆုိဆိုျဖင့္ သူ ့အားတြန္းကာ အခန္းတြင္းသို ့ ၀င္ေလသည္။ ပ်ံ ့က်ဲေနေသာ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ ေရေႏြးခြက္တို ့အား ေက်ာ္ခြကာ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ ၀င္ထုိင္ျပီး သူ ့ဘက္သို ့လွည့္ကာ။
- ၾကည့္ပါဦး ကိုၾကီးက လူကသာ သန္ ့သန္ ့ျပန္ ့ျပန္ ့ အခန္းၾကီးကလည္း ရွုပ္ပြေနတာပဲ။
- နီနီ လာမွာမို ့ ေသခ်ာ ဖြထားတာ။ ရွင္းေပးသြားေပါ့။
- ကဲကဲ ဒါဆုိလည္း နီနီ ရွင္းေပးထားမယ္။ ကိုၾကီးလုပ္စရာ ရွိတာလုပ္။ ေန ့လည္စာ နီနီ မုန္ ့ လိုက္ေကြ်းမယ္။ အားတယ္ မဟုတ္လား အခု။
- အင္း အင္း အားပါတယ္။ ညီမေလး…အခန္း မရွင္းနဲ ့ေနာ္ အကိုက စတာ။ အကိုက အျမဲဒီလိုပဲ။
သန့္ဇင္သည္ ေရခ်ဳိး အ၀တ္စားလဲျပီး ေရခ်ဳိးခန္းမွ ထြက္လာေသာအခါ နီနီသည္ အိပ္ရာမ်ားသိမ္း၊ တံျမက္စည္းလွဲျပီး စာအုပ္မ်ားကို ေသခ်ာစြာ စီထားျပီး ျဖစ္ေနသည္။ သန္ ့ဇင္သည္ ေခါင္းကို ေရစင္ေအာင္ ေသခ်ာသုတ္ျပီး အုန္းဆီလိမ္းေနခုိက္ သူမသည္ စားပြဲေပၚမွ ဘီးကိုယူကာ သူမစိတ္ၾကိဳက္ပံုစံ ျဖစ္ေအာင္ ဖီးေပးေလသည္။ သန့္ဇင္၏ အရပ္က ျမင့္ေသာေၾကာင့္ မမွီမကမ္း ေျခဖ်ားေထာက္ေနရေသာအခါ နီနီက ခုတင္ေပၚတြင္၀င္ထုိင္လိုက္ျပီး ဘီးကို ေထာင္ျပီး ဖီးသည့္ပံုစံလုပ္ျပသည္။ သန့္ဇင္လည္း ေယာင္န နျဖစ္ကာသူမ၏ေရွ့ သင္ဖ်ဳးဖ်ာေပၚတြင္ ဒူးေထာက္လုိက္ရသည္။ သန့္ဇင္၏ ေမးဖ်ားေလးကုိ မကာ မွုက္ေမွာင္ေလးကုတ္လုိက္ ဘီးတရမ္းရမ္းႏွင့္ စဥ္းစားလိုက္ႏွင့္ သူမေက်နပ္သည္ အထိ ဆံပင္ကို ပံုစံက်ေအာင္ ဖီးေပးေလသည္။ သန္ ့ဇင္သည္ ခုတင္အစြန္းကို လက္ႏွင့္ေထာက္ထားခ်ိန္ ပူးကပ္လုနီးနီး ျဖစ္ေနေသာ ခႏၶာႏွစ္ခုကို သတိမူျပီး စိတ္ထဲတြင္ ရွိန္းတိမ္း ဖိန္းတိန္းျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ သတိ၀င္လာျပီး
- ရျပီ ညီမေလးရဲ့ အကိုက ေခ်ာျပီးသား ဟု အေသာေဖါက္လုိက္မွပင္ ျပီးေတာ့သည္။
နီနီ၀င္းသည္ သန္ ့ဇင္အား လွည္းတန္းတြင္ ေၾကးအိုး တုိက္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ ရွစ္မုိင္တြင္ သူမ တစ္ဆုိင္၀င္ တစ္ဆုိင္ထြက္ ၾကည့္ရွု့၀ယ္ျခမ္းသည္ေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ခုိင္းေတာ့သည္။ သူမသည္ ၀တ္စားဆင္ယင္ရာတြင္ ေခတ္မွီသည္သာ မဟုတ္ေခ်၊ စနစ္က်လြန္းသူလည္း ျဖစ္သည္။ အေရာင္အေသြး၊ အဆင္ ပံုစံ ေရႊးခ်ယ္တတ္သည္။ ထို ့ျပင္ ဆံညွပ္ကလစ္၊ ဖဲၾကိဳး၊ နားကပ္ လက္ကိုင္အိတ္မွ လက္သည္းဆုိးေဆးအထိ လုိက္ဖက္မွု ့ရွိေစရန္ ဂရုစိုက္သူျဖစ္သည္။ အနည္းငယ္ ေခြ်းစို ့ယံုႏွင့္ ဆက္မေလွ်ာက္ပဲ နီးစပ္ရာဆုိင္တြင္ ထုိင္တတ္သည္မွာလည္း သူမ၏ အသန့္အရွင္း ၾကိဳက္မွု ့ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။
ညေနေစာင္းေသာအခါ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္သည္ ကန္ေဘာင္ေပၚသို ့ တက္ၾကသည္။ ကန္ေဘာင္တစ္ေလွ်ာက္ ထုိင္ခံုအလြတ္မ်ား ရွိေလႏူိးႏွင့္ အဆံုးထိ ေလွ်ာက္ေသာ္လည္း ခုံအလြတ္ မေတြ ့၍ သူတို ့သည္ အုတ္ေဘာင္ေပၚတြင္ပင္ ထုိင္ၾကသည္။ ေျခေထာက္မ်ားကို တြဲေလွ်ာင္းၾကျပီး ထုိင္ေနစဥ္ နီနီ၀င္းသည္ သန္ ့ဇင္၏ ပုခံုးကို မွီေလသည္။ သန္ဇင္သည္ ေဒါက္ျမင့္ ဖိနပ္ကို ခြ်တ္ကာ ေဆာ့ကစားေနေသာ သူမ၏ ေျခေထာက္မ်ားကို ၾကည့္ေနမိသည္။ ကန္ေရျပင္ကို ျဖတ္တုိက္လာေသာ ေလသည္ ေအးသည္။ လတ္ဆတ္လြန္းသည္။ သုိ ့ေသာ္ သန္ ့ဇင္၏ ရင္တြင္း၌ကား လွုပ္ရွားေနသည္။ သူ၏ပါးျပင္အနီးတြင္ တုိ ့ေ၀ွ ့ေနေသာ သူမ၏ဆံႏြယ္မ်ားသည္ သူ ့အား တိမ္းမူးေစသည္။ အေမွာင္သည္ တုိး၍ တိုး၍ လာျပီး လူမ်ားလည္းအလွ်ဳိလွ်ဳိ ဆင္းကုန္ၾကေလသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း၌ ၀ိုင္းဖြဲ ့ကာ စေနာက္ေနေသာ လူငယ္ ေကာင္မေလးမ်ားတစ္သိုက္မွ လြဲလွ်င္ သူတို ့ ထုိင္ေနေသာ အစြန္းတြင္ လူသူမရွိသေလာက္ပင္ ျဖစ္ကုန္သည္။
နီနီ၀င္းသည္ သန္ ့ဇင္၏ လက္ကိုယူကာ ဖ်စ္ညွစ္ၾကည့္သည္။ သန္ ့ဇင္သည္ အလိုက္သင့္ေနရင္း သူမက ေျဖေလွ်ာ့လုိက္ေသာအခါ သူ၏လက္သည္ သူမ၏ ေပါင္ေပၚတြင္ တင္က်န္ေနရစ္သည္။ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္သည္ လူခ်င္းပူးကပ္သည္ထက္ ပူးကပ္မိသြားသည္။ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္မိၾကသည္။
ထုိစဥ္ တဘုတ္ ဘုတ္ႏွင့္ ေျပးလာေသာ ေျခသံၾကားလိုက္ရျပီး သူတို ့ႏွစ္ဦး လူခ်င္းခြာလိုက္သည္။ အေရွ့က ေျပးေနေသာ ေကာင္ေလးကို ေကာင္မေလးက လုိက္လုိက္ေနသည္။ အေနာက္မွ သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္က ေအာ္ဟစ္ဆူညံစြာ ေျမွာက္ပင့္ေနၾကေသးသည္။ သန္ ့ဇင္သည္ ေနရာမွ ထကာ နီနီ၀င္းလက္ကိုဆြဲကာ ကန္ေဘာင္ေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ေလွခါးမ်ားမွ ကန္ေဘာင္ေအာက္လမ္း အေရာက္တြင္ နီနီ၀င္းက ရပ္လုိက္သည္။ သန္ ့ဇင္သည္ နီနီ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ နီနီ၀င္သည္ သူ၏ရင္ခြင္ထဲသို ့ ယုိင္က်လာသည္။
- ကိုနဲ ့ မခြဲခ်င္ ဘူး
- အကိုလည္း နီနီ ့ကို ခ်စ္တယ္
ကား၏ မီးေရာင္မ်ားသည္ ျဖတ္ခနဲ ေျပးသြားသည္။ သန္ ့ဇင္သည္ ကိုယ္ကို ျပန္ခြာလိုက္ျပီး။
- အခု ေနာက္က်ေနျပီေလ နီနီရဲ့။ မနက္ျဖန္ က်မွေတြ ့တာေပါ့။ ခုကုိ လိုက္ပို ့ေပးမယ္။
- ဟင့္အင္း လိုက္မပို ့နဲ ့ နီနီ ျပန္တတ္ပါတယ္။
- ျပန္တတ္တာေတာ့ ကိုလည္း သိတာေပါ့။ စိတ္မခ်လို ့ေပါ့။
- နီနီ ့ကို စိတ္ခ်ပါ ကိုရဲ့။ နီနီ စိတ္မခ်ရမွာ ကိုကို ေျပာခဲ့တဲ့ အခ်စ္ပဲေနာ္…..နီနီ ့ကို အထင္ေသးသြားလား ဟင္။
- အထင္ေသး စရာလား နီနီရယ္။ ခ်စ္တာမွာ ခ်စ္စရာပဲ ရွိပါတယ္။
- အင္း ကို ့ကိုယံုပါတယ္။ ျပန္ေတာ့ေနာ္။ မနက္ျဖန္မွ ေတြ ့မယ္။ တာ့တာ့။
ႏွုတ္ဆက္ျပီးျပန္လာကတည္းက လမ္းတစ္ေလွ်ာက္၊ ေရမုိးခ်ဳိးခိ်န္ မွွအစ အိပ္သည့္အခ်ိန္ထိ သူမ၏ပံုရိပ္သည္ သန္ ့ဇင္၏ အေတြးထဲတြင္ စြဲထင္ေနေလသည္။ သန္ ့ဇင္သည္ တစ္ခါမွ သည္မွ်ေလာက္ မိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ မေနဖူးခဲ့ေပ။ သူ ႏွင့္ အနီးစပ္ဆံုး ေနခဲ့ဖူးေသာ ေႏြးေႏြးႏွင့္ပင္ စိတ္ႏွလံုးခ်င္းသာ နီးစပ္ခဲ့သည္။ သူမ၏ အနံ ့သက္၊ သူမ၏ အထိအေတြ ့၊ သူမ၏ အသံမ်ားသည္ သန္ ့ဇင္အား အခ်ိန္ျပည့္ စုိးမုိးေနသည္။ သူသည္ ထမင္းလည္း မစားႏူိင္၊ လဖၻရည္ေသာက္လည္း မထြက္ႏူိင္ေတာ့ေခ်။ သင္ျဖဴးဖ်ာေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္ကာ တစ္ဦးတည္း အေတြး စားျမံဳ့ျပန္ကာ ေနမိေတာ့ေလသည္။
မနက္ေရာက္ေသာအခါ ေႏြးေႏြးက ဖုန္းဆက္ျပီး ေခၚေသာအခါ အလုပ္ကို အေၾကာင္းျပျပီး နီနီ ့ကို ေစာင့္ေနမိသည္။ သန္ ့ဇင္သည္ စိတ္လွုပ္ရွားလြန္းသျဖင့္ ေဆးလိပ္ကို တစ္လိပ္ျပီး တစ္လိပ္ ေသာက္မိေနေလသည္။ ရည္းစားထားတယ္ဆုိတာ ဒီလိုခံစားရတာပါလားဟု သိေသာအခ်ိန္ ေစာေစာထားခဲ့မိရင္ ေကာင္းသားဟူေသာ အေတြးက ေပၚလာေလေသးသည္။ နီနီ စိတ္ေျပာင္း သြားေလမလားဟူေသာ အေတြး၀င္လာျပီး ဆံပင္ကို ေက်ာ့ေနေအာင္ ဖီးသည္။ ေရေမႊးဆြတ္သည္။ အခန္းကိုလည္း သန္ ့ရွင္းေအာင္ ျပင္ဆင္ထားသည္။ လာခ်ိန္နီးေသာအခါ သန္ ့ဇင္သည္ မွတ္တုိင္မွ ေစာင့္ကာ ၾကိဳေလသည္။ သန္ ့ဇင္သည္ နီနီႏွင့္ အတူယွဥ္ကာ အေဆာင္သို ့ေလွ်ာက္ေသာအခါ သူ၏ရင္သည္ ၾကည္ႏူးျခင္းမ်ားက ဖံုး၍ပင္ မရႏူိင္ေအာင္ ျဖစ္ေပၚလာသည္။
************ ********************* *************
( ၆ )
ေန ့အခါမ်ား၌ ရိပ္သာသည္ လူသူကင္းရွင္းသည္။ သစ္ပင္ အရိပ္မ်ား အုပ္မိုးေနသျဖင့္ ဆိတ္ျငိမ္သည္ ဆုိကား ပို၍ မွန္ေလသည္။ သတိထားျပီး နားစိုက္မွ သာလွ်င္ အေဆာင္ေရွ့ ကားလမ္းေပၚမွ ျဖတ္သန္း သြားလာေနေသာ ကားစက္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။ ပို၍ ဆိတ္ျငိမ္ေသာ သူ၏ အခန္းတြင္း၌ကား ၀ုန္းဒုိင္း က်ဲကာ လွုပ္ရွား ခုန္ေပါက္ေနေသာ ႏွလံုးသား ႏွစ္စံု ေတြ ့ဆံု ၾကေလသည္။ ထိကပ္မွု ့မွသည္ ပြတ္သပ္မွု ့မ်ား ျဖစ္ေပၚလာၾကသည္။ ပြတ္သပ္မွု ့မွ တရွုိက္ မက္မက္ အနမ္းမ်ား ဖူးပြင့္ ကုန္ၾကသည္။ ထုိမွသည္ ေသြးသား အလိုသို ့ စိတ္ရွိတုိင္း လုိက္ပါ ၾကေလသည္။
နီနီသည္ စေန တနဂၤေႏြေန ့တုိင္း သူ၏ အခန္းသို ့ လာသည္။ ေနကုန္ေအာင္ ေနသည္ ဆုိယံုမွ် မကေပ မုိးစုန္းစုန္း ခ်ဳပ္မွသာလွ်င္ ျပန္ေလ့ရွိသည္။ ထုိစေန တနဂၤေႏြမ်ား တစ္ခ်ဳိ့ကို ျဖတ္သန္းျပီး ေသာအခါ၌ ႏွစ္ဦးေတြ ့ဖုိ ့ ေစာင့္စားရေသာ ရုံးဖြင့္ရက္မ်ားသည္ အလြန္ပင္ ၾကာေညာင္းလွသည္ဟု ထင္ရသည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ကား ျပကၡဒိန္ ရက္စြဲ အစဥ္တုိင္း နီနီ လာေရာက္ေလသည္။ မုိးစင္စင္လင္းေသာ ညမ်ားတြင္ သူမသည္ ေန ့ခင္းဘက္ မျပန္ေတာ့ပဲ သူ၏ အခန္း၌ပင္ အိပ္စက္ေလသည္။
တစ္ခ်ိန္က စာအုပ္မ်ား၊ စာေရး ကိရိယာမ်ားႏွင့္ ရွုပ္ပြေနေသာ စားပြဲေပၚတြင္ မွန္၊ ဘီး၊ လက္သည္းဆုိးေဆး၊ မ်က္ႏွာခ်ယ္ေဆးမွအစ ကလစ္၊ စကုတ္ နားကပ္မ်ဳိးစံု စသည္ျဖင့္ အစီအရီရွိေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း သန္ ့ဇင္ ျပံဳးမိသည္။ အသံုးေဆာင္ ပစၥည္းေလးမ်ားကို တစ္ခုခ်င္း ကိုင္ၾကည့္ စမ္းၾကည့္ေနစဥ္ ၎တို၏ ပိုင္ရွင္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
နီနီသည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ပန္ကာေလေၾကာင့္ သူမ၏ ဆံႏြယ္စတို ့သည္ ၀ဲလြင့္ေနသည္။ မ်က္ႏွာေလးသည္ ဖူးဖူးရႊရႊကေလး ျဖစ္ကာ အျပစ္ကင္းစင္သည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ ပမာပင္။ သူသည္ နီနီႏွင့္ တရား၀င္ လက္ထပ္ခ်င္လွျပီျဖစ္သည္။ သူ ့သူငယ္ခ်င္း အသိုင္း၀ုိင္းၾကားတြင္ နီနီလက္ကိုတြဲ၍ သြားလိုသည္၊ ေဖ့ဘြတ္မွတဆင့္ ကြဲကြာေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိလည္း ၾကြားလိုသည္။ လူတစ္ေယာက္၏ ဘ၀တြင္ ကံေကာင္းမွု ့ၾကီး အနည္းဆံုး တစ္ၾကိမ္ေတာ့ ရွိတတ္သည္ဆုိလွ်င္ နီနီႏွင့္ ဆံုေတြ ့ခဲ့ရျခင္းသည္ ထို တစ္ၾကိမ္ပင္ ျဖစ္ႏူိင္သည္။ နီနီသည္ လွျခင္းႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းျခင္းကို ေရာစပ္ထားသူ ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိးဆစ္က်ေသာ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ၀င္း၀ါေသာ အသားေရတြင္ ရွု ့မျငီးႏူိင္သည့္ မ်က္ႏွာမ်ဳိးျဖင့္ ျပည့္စံုစြာလွသည္။ စကားေျပာလွ်င္ တ ႏွင့္ သ မကြဲေသာ အသံႏွင့္ ျမန္မာစကားကို ေလသံ အလြန္စြက္ကာ မပီတတ္ေသာ အေျပာေလးမ်ားသည္ ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္းေလသည္။
- ကိုကို မအိပ္ေသးဘူးလား
- ဟင္ နီနီ ကိုကို ့ေၾကာင့္ ႏူိးလာတာလား
- အင္း ပူလို ့ ႏူိးလာတာ ထင္တယ္။ အိပ္ေလ ျပီးရင္ မနက္ ရုံးေနာက္က်ရင္ နီနီေၾကာင့္ ျဖစ္ဦးမယ္။ သူ ့ဘာသာ သူ မအိပ္ပဲ ေနျပီးေတာ့။
- ကိုကိုက နီနီေၾကာင့္လို ့ တစ္ခါမွ မေျပာခဲ့ပါဖူးပါဘူးဗ်ာ။
- မေျပာသာ မေျပာတယ္….. ဟြန္ ့ ေတာ္ျပီ မေျပာေတာ့ဘူး အိပ္ခ်င္အိပ္ မအိပ္ခ်င္လည္း ေန။
- အင္း အိပ္မယ္ေလ။ ကုတင္ေပၚမွာ ပူလို ့ ကိုကို သင္ျဖဴးေပၚမွာ အိပ္ေတာ့မယ္။
- ေၾသာ္ ရွင္က ကြ်န္မနဲ ့ အတူ မအိပ္ခ်င္ဘူးလား။ ဒီမယ္ သန္ ့ဇင္….ရွင္.ကြ်န္မနဲ ့ မအိပ္ခ်င္ရင္ ကြ်န္မ ျပန္မယ္။ ဒါပဲ။
- ဟာ အဲလို မဟုတ္ပါဘူး နီနီရယ္။ ကုိကုိက နီနီေလး ပူမွာစိုးလို ့ပါကြာ။
- ရတယ္ မလိုဘူး။ ရွင့္ ဘာသာသာ အိပ္ခ်င္တဲ့ဆီ သြားအိပ္။ ကြ်န္မနားေတာ့ လာမအိပ္နဲ ့။
သန္ ့ဇင္သည္ ေခါင္းကုတ္ျပီး သင္ျဖဴးဖ်ာေပၚ လွဲခ်လိုက္သည္။
သတိမမူမိလုိက္ခင္မွာပင္ အခ်ိန္ယႏၱယားသည္ ေနရက္မ်ား၊ သီတင္းအပါတ္မ်ားစြာကို တုိက္စားခဲ့ျပီး လ မ်ားသုိ ့ပင္ ကူးေျပာင္းလာ ေလသည္။ ေနက ငုပ္လွ်ဳိးျပီး အေမွာင္ ထုၾကီးစုိး လာခ်ိန္တုိင္းတြင္ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး ေတာင့္တလုိစိတ္မ်ားက ျပင္းထန္လာၾကသည္။ ထိုအခါ လူခ်င္းခြာမရေအာင္ ပူကပ္ၾကသည္ နီးစပ္ၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ေခ်ာ့ျမဴၾကသည္။ ခ်စ္စကားေတြ လွုိင္လွုိင္ ေ၀စီၾကသည္။ ဆႏၵေတြ ကိုယ္စီ ျပည့္၀သြားခ်ိန္တြင္ မီးကုိ ေရႏွင့္ ျငိမ္းလိုက္သလို ျငိမ္သက္သြားသည္။ သူတို ့ႏွစ္ဦးၾကားရွိ မီးကား ေကာက္ရိုးမီးပင္ ျဖစ္သည္။ ေတာက္လြယ္သည္။ ထိကပ္သည္ႏွင့္ ေတာက္ေလာင္ကုန္သည္။ အရွိန္ဟုန္ကား ၾကီးေလသည္။ သို ့ေသာ္ ေလာင္စာကုန္ေသာ အခါ၌ကား ျငိမ္သက္၍ သြားေလသည္။
ေကာင္းကင္ယံတြင္ တိမ္လိပ္မ်ားႏွင့္ လမင္းက လံုးေထြးရစ္ပတ္ေနသည္။ လျပည့္ခါနီးမို ့ ညသည္ မလင္း တလင္းရွိေနသည္။ လေရာင္ႏွင့္ ေလ ေၾကာင့္ တပ္တြင္း၌ရွိေသာ ကုကၠဳိရ္ပင္ၾကီးတို ့သည္ ကတၱရာလမ္းေပၚတြင္ ယိမ္းထုိးေနၾကသည္။ မုိး၏ အနံ ့အသက္တို ့ႏွင့္အတူ ပုရစ္ႏွင့္ ဖားတို ့၏ အျပိဳင္အဆုိင္ ေအာ္ျမည္သံတုိ ့ကို ၾကားေနရသည္။ သန္ ့ဇင္သည္ ရုံးခန္းမွ ထြက္ကာ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္အား ေခၚ၍ ေစ်းဆုိင္တန္းမ်ားဘက္သို ့ စစ္ေဆးရန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ည ၁၁ နာရီထုိးခါနီးျပီမုိ ့ ဆုိင္မ်ားသည္ ခုံမ်ား၊ ခင္းက်င္းထားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းဆည္းေနၾကသည္။ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ကား သူတုိ ့ႏွင့္ ခင္မင္ေသာ ဆုိင္မ်ားဆီသို ့ သြားကာ ကြမ္းယာ၊ ေဆးလိပ္၀ယ္ယင္း ကူညီ၍ သိမ္းဆည္းေပးေနေလသည္။ လက္ခ်င္းခ်ိတ္၌ အိမ္သို ့ ျပန္ၾကေလေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံတုိ ့အားလည္းေကာင္း၊ ကူညီရင္း စေနာက္ေနၾကေသာ မိန္းမပ်ဳိႏွင့္ ရဲေဘာ္တုိ ့အားလည္းေကာင္း၊ ကေလးငယ္မ်ား၏ အိပ္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေအာ္ငိုညည္းညဴသံတို ့အား လည္းေကာင္း ၾကားရေသာအခါ သန္ ့ဇင္သည္ လမ္းေဘး၌ ရပ္ရင္ နီနီကို သတိရလာမိသည္။ နီနီေရာ အခုခ်ိိန္ ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနမည္နည္း။ သိလိုစိတ္ႏွင့္ အိပ္ရာ၀င္ခါနီး ႏွုတ္ဆက္ စကားေျပာရန္ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။
- လူၾကီးေခၚဆုိေသာ တယ္လီဖုန္းမွာ ဆက္သြယ္မွု ့ ဧရိယာ
အသံမဆံုးခင္ ပိတ္ခ်လုိက္ျပီး ထပ္ေခၚၾကည့္သည္။ မ၀င္၊ ၀င္ေသာအခါလည္း လူၾကီးမင္း ႏွင့္တုိးေနေသည္။ သန္ ့ဇင္သည္ ရင္ေတြပူလာသည္။ သည္အခ်ိန္ ဘယ္သူႏွင့္ရွိေနမလဲ ဟူေသာ အေတြးက သူအား အသက္ရွုက်ပ္ေစသည္။ နီနီသည္ သူႏွင့္အတူရွိေနေသာ အခါမ်ားတြင္လည္း ဖုန္းပိတ္ထားတတ္သည္။ သူမသည္ သူမ၏ ဖုန္းႏွင့္ မွတ္စုစာအုပ္မ်ားကို ေမႊေႏွာက္ၾကည့္ရွု့သည္ကို မၾကိဳက္ေပ။ သူ ့ထံသို ့ လာသည့္အခါမ်ားတြင္လည္ လူအမ်ား သတိထားမိမွာ စိုးသည္။ လာလွ်င္လည္း မနက္လင္းအားၾကီးခ်ိန္မ်ဳိး ေရာက္လာတတ္သည္။ ျပန္လွ်င္လည္း မုိးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္မွပင္ ျပန္သည္။ အစားအေသာက္ပင္ သူက ထြက္၍ ၀ယ္ေပးရသည္။ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားကိုလည္း တတ္ႏူိင္သမွ် ေရွာင္သည္။ သူမ ဘယ္မွာေနထုိင္သည္၊ ဘာလုပ္သည္ကိုလည္း ဖံုးကြယ္ထားသည္။ အတင္းအက်ပ္ေမး ေသာအခါမွ သူမသည္ နယ္မွ ျဖစ္ျပီး၊ သူမ၏ ဖခင္က ႏူိင္ငံျခားတြင္ ရွိေၾကာင္းႏွင့္ သူမအား လိုက္လာခဲ့ရန္ ေခၚသည္ကို မသြားခ်င္၍ ရန္ကုန္တြင္ သင္တန္းအမ်ဳိးမ်ဳိး အေၾကာင္းျပကာ အခ်ိန္ဆြဲ ေနျခင္း ျဖစ္သည္ ဟုသာလွ်င္ အသိေပးထားသည္။ သံသယသည္ ရင္ကို ပူေလာင္ေစသည္။ ပူေလာင္မွု ့သည္ ေဒါသျဖစ္လာသည္။ မ်က္စိထဲတြင္ နီနီ၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္လာသည္။ နီနီသည္ ျပံဳးေနသည္။ သို ့ေသာ္ ဤအျပံဳးကား ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ အျပံဳးပင္ ျဖစ္သည္။
နီနီသည္ သူႏွင့္အတူရွိေနခ်ိန္တြင္ သူမကိုု ဂရုစိုက္မွ်ပင္ ေက်နပ္သည္။ စားလည္း မဖတ္ရ၊ ရုပ္ရွင္လည္း မၾကည္ရ လဖၻရည္ဆုိင္ သြားလွ်င္ေတာင္ မၾကိဳက္ေပ။ သူမ သည္ သူ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို အာရုံစိုက္ နားေထာင္ေနလွ်င္ေတာင္ ေဒါသထြက္ တတ္သူ ျဖစ္သည္။ သန္ ့ဇင္ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ေတြ ့ဆံုသည့္ အခါမ်ဳိး၊ တပ္တြင္း ကိစၥရပ္မ်ားရွိသည့္ အခါမ်ဳိးတြင္ သူမႏွင့္ မဆံုေတြ ့ႏူိင္ေပ။ ထုိအခါ သူမ၏ သံသယသည္ ေဒါသအေကာင္ေပါက္လာတတ္သည္။ တစ္ခ်ိန္က တည္ရွိခဲ့ေသာ ခ်စ္ခင္မွု ့ ေလးစားမွု ့တို ့သည္ သံသယမီးႏွင့္ ေဒါသ ေလတို ့ အက်ဳိးေၾကာင့္ ျပာပံု အတိျဖစ္ကုန္သည္။ စကာသံမ်ား ဆိတ္သုန္းခဲ့ေသာ သူတို ့ ကမၻာသည္ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး နာလည္မွု ့ ေပးႏူိင္စြမ္းတို ့ ေလွ်ာ့၍ ေလွ်ာ့၍ လာကုန္သည္။ ထိုအခါ ယံုၾကည္မွု ့ ေလးစားမွု ့မ်ားက တျဖည္းတျဖည္း တိမ္ျမဳပ္သြားျပီး သံသယႏွင့္ ေဒါသတို ့က ေပါက္ဖြား၍ လာေလသည္။
************ **************** ************
( ၇ )
ေနသည္ တျဖည္းျဖည္း ငုပ္လွ်ဳိး၀င္ေရာက္သြားျပီး အေမွာင္ထုက ၾကီးစိုးစ ျပဳလာေသာအခါ အေဆာင္သည္ တိတ္ဆိတ္သည္ ထက္ တိတ္ဆိတ္လာသည္။ ေသာၾကာညမို ့ အေဆာင္ရွိလူမ်ားသည္ ေျခာက္ကပ္လွေသာ လူပ်ဳိရိပ္သာကို စြန္ ့ခြာကာ ပိုင္သူ ဆုိင္သူတို ့ ရွိရာသို ့ ၾကြျမန္းကုန္ၾကေလျပီ။ တစ္ကိုယ္တည္း ထီးထီးသမားတစ္ခ်ဳိ့ကား ထံုးစံမပ်က္ သာယာေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ရုံးပိတ္ရက္အၾကိဳ ေသာၾကာညကို ယမကာျဖင့္ တည္ခင္းရန္ အေဆာင္ကို စြန္ ့ခြာသြားၾကေလသည္။ သန္ ့ဇင္သည္ သည္သာလွ်င္ မလာေသာ သူတစ္ေယာက္ကို ေမွ်ာ္၍ ေနမိသည္။ ေမွ်ာ္သည္မဟုတ္ ေတာင့္တမိသည္ဆုိကား ပုိ၍ မွန္ေပလိမ့္မည္။
နီနီ။ အလုိရွိတုိင္း ေရာက္လာတတ္သည့္ နီနီ။ ယၡဳမူ အလိုနည္း၍ပင္ မလာေရာက္ႏူိင္ေလျပီလား။ သို ့တည္းမဟုတ္ အစာ၀၍ပင္ ဌာနသို ့ ျပန္ေလသည္လာ။ ဌာန၊ သူမ၏ ဌာနကား အဘယ္မွာနည္း။ သူ မသိပါ။ သိေအာင္လည္း လုပ္ခြင့္မရႏူိင္ခဲ့ပါ။ ေသြးသားသည္ ဆူေ၀လာျပီး ကိေလသာ မီးက တျငီးျငီးေတာက္ေသာအခါ တရွုိက္မက္မက္နမ္းခဲ့ဖူးေသာ တစ္ပြင့္တည္းေသာ ပန္းကို ေတာင့္တသည္။ သူေတာင့္တသကဲ့သို ့ သူမေရာ မေတာင့္တႏူိင္ဘူးလား။ အေတြးသည္ ရင္ကို ဗေလာင္ဆူေစသည္။ အေတြးသည္ သံသယတို ့အျဖစ္ အေကာင္ေဖၚလာေသာအခါ ျပသနာမီးတို ့ ထ၍ ေတာက္ေလာင္ခဲ့ေလသည္။ အရင္းအျမစ္မသိေသာ၊ မွ်ေ၀ခံစား နားလည္မွု ့ မရွိခဲ့ေသာ အေၾကာင္းတရားတည္းဟူေသာ ေလဟုန္တုိ ့သည္ ထုိ ျပသနာမီးကို ကူ၍ၾကီးပြားေစရန္ ပင့္တင္ေပးေလေတာ့သည္။
- ရွင္ ကြ်န္မအေၾကာင္းကို ဘာမွ သိစရာမလိုဘူး
- ဘာလို ့ မသိရမွာလည္းကြ။ ငါ လက္ထပ္ဖုိ ့ ရည္ရႊယ္ထားတဲ့ မိန္းမအေၾကာင္း ငါ မသိလုိ ့ ရမလား။ မင္း မေျပာခ်င္လည္းေန။ ငါ့ ေခါင္းထဲမွာ မင္းကို ထည့္မထားေတာ့ဘူး။
- ေၾသာ္ ရွင္က ကြ်န္မကို ဘယ္တုန္းကမ်ား ေခါင္းထဲ ထည့္ထားဖူးလို ့လည္း။ ရွင့္ ေခါင္းထဲမွာ ဟို ဆရာ၀န္ မပဲရွိတယ္။
- ဟ အဲဒါ သူငယ္ခ်င္းကြ။
- ေအာ္ ေအာ္ သူငယ္ခ်င္း သူငယ္ခ်င္းတဲ့။ ဓါတ္ပံုေတာင္ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ ထည့္ထားေသးတယ္။ ရွင္က ေတာ္ေတာ္ က်က္သေရ ယုတ္တဲ့ေကာင္။ ဟုိကလည္း လင္တာရူးမ။
- ေတာက္…ကြာ။ မင္း မ်က္ႏွာ ငါ မျမင္ခ်င္ဘူး။
- ရတယ္ေလ။ သန္ ့ဇင္ နင္ ငါ့မ်က္ႏွာ မျမင္ေစရဘူး။ စိတ္ခ်။
အေလွ်ာ့အတင္း လုပ္၍ မရေသာ စကားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိသည့္အခါ ရင္မွာ နာက်င္လာရသည္။ မနည္းလွေသာ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ပူပင္ေသာကသည္ ၾကီးစြာ ၀င္လာသည္။ အၾကိမ္ၾကိမ္ဖုန္းဆက္သည္။ လြန္သမွ်ကို သူ ့ကိုယ္ပင္ ပံုကာ အၾကီးဆုိေသာ စိတ္ျဖင့္ ခြင့္လႊတ္နားလည္ႏူိင္ရန္ အၾကိမ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားသည္။ ေပ်ာက္ေသာသူသာလွ်င္ ရွာ၍ ရႏူိင္ေသးသည္။ မေတြ ့လို မျမင္လို၍ ပုန္းေရွာင္ေလေသာ သူကား အဘယ္မွ် ရွာ၍ ရႏူိင္မည္နည္း။
သန္ ့ဇင္သည္ တဒုတ္ဒုတ္ခုန္ေနေသာ ႏွလံုးသား၏ အလိုကို လိုက္ကာ ဖုန္းခလုတ္ေပၚမွ နံပါတ္ေလးမ်ားကို ႏွိပ္လိုက္သည္။ ေခၚဆိုရန္ ခလုတ္ကို ႏွိပ္မည္ျပဳျပီး ခ်ီတံု ခ်တံုျဖစ္သြားမိျပီးေနာက္ နံပါတ္မ်ားကို ျပန္ဖ်က္လိုက္သည္။ ဖုန္းကို စားပြဲေပၚသို ့ တင္လုိက္ျပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ခင္းထားေသာ သင္ျဖဴးဖ်ာေပၚသုိ ့ လွဲခ်လုိက္သည္။ ျမင္ျမင္သမွ်သည္ သူမ၏ အရိပ္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ စားပြဲေပၚတြင္ ဖရိုဖရဲရွိေနေသာ အလွျပင္ ပစၥည္းမ်ား။ အ၀တ္လွန္းစင္ေပၚမွ တြဲေလာင္းက်ေနေသာ အမ်ဳိးသမီး အ၀တ္ထည္မ်ား။ နားထဲတြင္ သူမ၏ တခစ္ ခစ္ ရယ္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။ ထုိအခါ လူသည္ ေဆာက္တည္ရမဲ့လာျဖစ္သည္။ လူးလိမ့္ရင္းႏွင့္ မ်က္၀န္းမွ လည္ပင္းသို ့ သြယ္တန္းေနေသာ အပူေရစီးေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ထြန္းကုန္သည္။
သူသည္ အိပ္ရာမွ လူးလဲျပန္ထကာ အ၀တ္အစားလဲ၍ ေစာ္ဘြားၾကီးဘက္သို ့ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေတးဂီတသံ လွုိင္လွုိင္ထြက္ေနေသာ ဆုိင္အတြင္းသို ့ ၀င္ကာ ဘီယာေသာက္ေနမိသည္။ မလွမ္းမကမ္း စင္ျမင့္ေပၚမွ မလံု ့တလံုျဖင့္ လွုပ္ရွားေနေသာ အရိပ္မ်ားက သူ၏ အပူမီးကို မျငိမ္းႏူိင္ေသာ္လည္း တစ္ခါ တစ္ခါတြင္ နားဆင္ရေသာ ေတးသြားမ်ားႏွင့္ လွုပ္ရွားေနၾကေသာ ပတ္၀န္းက်င္က သူ၏ အပူကို ေလွ်ာ့ပါးေစသည္။ တစ္ခြက္ျပီး တစ္ခြက္၊ တစ္ပုဒ္ျပီး တစ္ပုဒ္ႏွင့္ ဆုိင္ပိတ္ခါနီး ေခါင္းစိုက္ခါမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ဆုိင္ထိပ္မွ တကၠစီတစ္စီးငွားကာ အေဆာင္ျပန္လာခဲ့သည္။
တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ေၾကာက္ရႊံ ့ေသာ၊ အေဖၚကို ေတာင့္တေသာ၊ ရင္တြင္းအပူမီးေတာက္မွ ပုန္းေရွာင္လိုေသာ သန္ ့ဇင္သည္ ထုိရပ္၀န္းကုိ ယခုမွပင္ သတိျပဳမိေတာ့ေလသည္။ ေမွာင္ရီပ်ဳိးစဆုိလွ်င္ သူသည္ ထုိေနရာသို ့ ေရာက္လာတတ္ေတာ့သည္။ တစ္ရက္မွ တစ္ရက္သို ့ ကူးေျပာင္းလာေသာအခါ ခါးသက္ေသာ ဘီယာသည္ ဆိမ့္ရွေသာ အရာသာသို့ ခံစားမိလာသည္။ မို့ေမာက္ေသာရင္၊ျဖဴ၀င္း ေျဖာင့္စင္းလွေသာ ေပါင္တံမ်ားျဖင့္ ေဖၚကာ လွုပ္လီ လွုပ္လဲ့ သီဆုိေနၾကေသာ မိန္းမပ်ဳိးမ်ား၏ အလွကို ခံစားတတ္လာသည္။ ထုိေနရာသည္ သူ၏ အပူမီးကို ျငိမ္းေစရုံမွ်မက သာယာမွု ့ကို ျဖစ္လာေစသည္။ ဆန္းသစ္ေသာ ဂီတ၊ ဆန္းသစ္ေသာ အလွႏွင့္ ဆန္းသစ္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္က သူ ့၏အာရုံကို ေကာင္းစြာ ဖမ္းယူႏူိင္ေလသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သူနားေထာင္လိုေသာ သီခ်င္းကို ေတာင္းဆုိကာ သီဆုိေစသည္။ သီဆုိေသာ မိန္းကေလး၏ အၾကည့္ႏွင့္ လွေသာ အျပံဳးက ရီေ၀ေနေသာ သူ ့ကို ညွိ ့ယူေလသည္။ သဒၵါစိတ္ေၾကာင့္ စင္ေပၚမွ မိန္းမပ်ဳိအား လုိအပ္ေသာ အဆင္တန္ဆာတို ့အား ဆင္ျမန္းေပးသည့္အခါ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးၾကား အသိမွတ္ျပဳမွု ့ တုိ ့က သိသာ၍ လာေလသည္။
- ကိုၾကီးက ဘယ္မွာေနတာလည္း။
- အင္း ဒီနားတင္ပဲေလ မဂၤလဒံုမွာေပါ့။ ဘာလည္း အလည္လာခ်င္လုိ ့လား ညီမေလးက။
- ဟင္း ကိုၾကီးအိမ္ေတာ့ မလာခ်င္ပါဘူး။ တစ္ျခားေနရာ အလည္သြားခ်င္တာ။ ကိုၾကီး လုိက္ပို ့ေပးပါလား။
- အင္း ကိုၾကီး ဖုန္းနံပါတ္ ယူထားေလ။ စေန တနဂၤေႏြေတြဆုိ ဖုန္းဆက္လုိက္ေပါ့။
အေနၾကာလာေသာအခါ ထိုေလာကရွိ အေပးအယူ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို သန္ ့ဇင္ သိလာရသည္။ သိျပီးေသာအခါ စမ္းသပ္ျခင္း အမွု ့တုိ ့ကို ျပဳမိေလသည္။ ဒစ္စကိုည၏ ဆံုေတြ ့မွု ့မွ စတင္ကာ ေန ့ခင္းဘက္တြင္ ေပးကမ္းျခင္းနည္းလမ္းျဖင့္ ရင္းႏွီးမွု ့ကို ပ်ဳိးယူရသည္။ ထုိမွသည္ ရန္ကုန္ျမိဳ့တြင္းရွိ ယာယီနားေနေဆာင္မ်ားတြင္ သန္ ့ဇင္၏ မွတ္ပံုတင္ နံပါတ္သည္ မွတ္တမ္းတင္ခံရေလသည္။ ဟုိတြင္းမရရင္ ဒီတြင္း၊ ဒီတြင္း မရရင္ ေနာက္တြင္းႏွင့္ တြင္းေပါင္းတစ္ေထာင္ ကုန္ေအာင္တူးမည့္ ေက်ာက္တူးသမား မဟုတ္ေသာ္လည္း သန္ ့ဇင္သည္ ေက်ာက္တူးသမား ျဖစ္မွန္း မသိ ျဖစ္လာေလသည္။ နီယြန္မီးေရာင္စံုမ်ားႏွင့္ ေတးဂီသံမ်ား လြင့္ေနေသာ ေနရာမ်ား၌လည္းေကာင္း၊ ဒစ္စကိုေတးသံမ်ားႏွင့္ မီးေရာင္စံုမ်ားၾကား ကခုန္ေနေသာ လူအမ်ားၾကား၌လည္းေကာင္း၊ ညည့္နက္နက္ လမ္းေပၚတြင့္ လြင့္ေျမာေနေသာ ပန္းပြင့္မ်ား၌လည္းေကာင္း စသည္ျဖင့္ သူတူးခဲ့ေသာ တြင္းမ်ားသည္ တစ္စ တစ္စ မ်ား၍ မ်ားလာသည္။
သန္ ့ဇင္သည္ မ်က္လံုးမ်ားကို အားယူကာ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္သည္။ ေခါင္းရင္းဘက္ဆီမွ အေရာင္စြပ္ထားေသာ မီးလံုးေၾကာင့္ အခန္းသည္ မလင္း တလင္းျဖစ္ေနသည္။ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚတြင္ ပန္ကာမရွိသည္ကို သတိျပဳမိျပီး သူေရာက္ေနသည္မွာ သူ ့၏ အခန္းမဟုတ္မွန္း သတိျပဳမိသြားသည္။ သူဘယ္ကိုေရာက္ေန သည္လည္း။ မမွတ္မိေသး။ ေခါင္းသည္ မူးေ၀လာေသာေၾကာင့္ ေတြးယူစဥ္းစား မေနေတာ့ပဲ ခႏၶာကိုယ္ကို ေစာင္းခ်လိုက္သည္။ ျဖဴ၀င္းေသာ ေက်ာျပင္ေပၚတြင္ အနီေရာင္ဆံပင္စမ်ား ကပိုကရုိက်ေနေသာ မိ္န္းမတစ္ေယာက္ကို ေတြ ့လိုက္သည္။ ေအာက္ပိုင္းတြင္ ေစာင္ပါးတစ္ထည္လႊားထားေသာ္လည္း လွပေသာ သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္ အခ်ဳိးအဆစ္ကို ျမင္ေတြ ့ေနရသည္။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၈ နာရီပင္ ထုိးလုျပီ။ ညစ္ႏြမ္းေနေသာ စိတ္တြင္ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းကပါ ထပ္ေပါင္းလာသည္။ သည္ေန့လည္း အလုပ္ေနာက္က်ေပဦးမည္။ ကပ်ာကယာ ထျပီး အ၀တ္စားမ်ား လဲလိုက္သည္။ ေရခန္းထဲ၀င္ကာ မ်က္ႏွာသစ္ကန္တြင္ ေရပိုက္ကိုလွည့္ျပီး ေရကိုလက္ခုပ္ျဖင့္ယူကာ မ်က္ႏွာကို ပြတ္လိုက္သည္။ ဆံပင္ကို သပ္လုိက္သည္။ ျပန္ထြက္လာျပီး ကုတင္ေပၚတြင္ရွိေသာ တစ္ရွုးစျဖင့္ မ်က္ႏွာကို သုတ္သင္ရင္း ေကာင္မေလးကို ႏူိးလိုက္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ အလွ်င္စလိုပင္ ေကာင္တာမွ မွတ္ပံုတင္ကို ယူကာ ထြက္လာခဲ့သည္။
သူသည္ မၾကာခဏဆုိသလိုပင္ ေသြးသားက ေတာင့္တလာေသာအခါ၌ လိုအင္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးမည့္ အရာကို လိုက္လံ၍ ရွာေဖြေလသည္။ သို ့ေသာ္ ေသြးသြား အလိုဆႏၵသည္ကား ယားနာကဲ့သုိ ့ပင္ျဖစ္သည္။ ထုိခႏၵာကိုယ္မွ ေတာင့္တလာေသာ ကိေလသာဟူသည္က ယားနာႏွင့္ တူေပသည္။ အနာက ယားယံလာေသာအခါ နီးစပ္ရာ လက္လွမ္းမွီရာ တို ့ျဖင့္ ကုတ္ျခစ္ မီးကင္မွု ့ ျပဳသကဲ့သို ့ သူသည္ ေျပေပ်ာက္ျခင္းအလို ့ငွာ မီးဟူေသာ ကာမဂုဏ္အာရုံတုိ ့ျဖင့္ ေပ်ာ္ပါးကာ ေျဖေဖ်ာက္ျခင္းအမွု ့ကို ျပဳေလသည္။ ကုတ္ေလ ယားေလ၊ ယားေလကုတ္ေလျဖင့္ အနာျဖင့္သည္ၾကီးလာသကဲ့သို ့ သူ၏ ဆႏၵအလိုသည္လည္း ပို၍ ပို၍ တုိးလာသည္။ သူ၏ ဆႏၵမ်ား တုိး၍ လာသည္ႏွင့္အမွ် သူ၏ျဖည့္ဆည္းမွု ့မ်ားသည္လည္း ပို၍ ပို၍ၾကီးလာသည္။ အသိကရွိေသာ္လည္း ဆႏၵသေဘာကို မလြန္ဆန္ႏိူင္ပဲ ထုိတပ္မက္မွု ့ အာရုံေနာက္သို ့ လိုက္ပါမိေသာအခါ သူ၏ စိတ္ခြန္အားကို မယံုမၾကည္ျဖစ္လာသည္။ ယံုၾကည္မွု ့တို ့က က်ဆင္းလာျပီး မသန့္စင္ေသာ သူ၏ ခႏၶာႏွင့္ စိတ္ႏွလံုးကို သူကိုယ္တိုင္ စက္ဆုပ္ရႊံရွာလာသည္။
ဆႏၵကို အသိစိတ္က မထိန္းခ်ဳပ္ႏိူင္ေသာအခါ အားကိုးရွာမိသည္။ သူ ့အတြက္ သည္ေ၀ဒနာေတြမွ ကင္းလြတ္ရာ ျငိမ္းခ်မ္းရာကား အဘယ္မွာနည္း။ သူ ့ ႏွုတ္မွ နာမည္တစ္ခုကို ေရရႊတ္မိသြားသည္။ ေႏြးေႏြး…..။ေႏြးေႏြးႏွင့္ သူ မဆံု ျဖစ္သည္မွာ အေတာ္ၾကာျပီ။ အေတာ္ဆုိသည္မွာ နီနီသူ ့ဘ၀ထဲကို ၀င္လာကတည္းက ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးအမ်ဳိးျပကာ ေရွာင္ဖယ္ခဲ့ေသာ သူ ့သေဘာကို ေႏြးေႏြက ရိပ္စားမိျပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဖုန္းမဆက္ေတာ့။ မ်က္၀န္းထဲတြင္ ေႏြးေႏြး၏ ခ်ဳိေသာ အျပံဳးကို ျမင္ရသည္။ အသံ သူမ၏ ၾကင္နာမွု မ်ား အစဥ္စြက္ေနေသာ ၾကည္ေသာအသံကိုလည္း ၾကားရသည္။ သုိ ့ေသာ္ သူ ေႏြးေႏြး ဆံုရမည္ကို ေၾကာက္သည္။ ေၾကာက္သည္ ဆုိျခင္းထက္ ရွက္သည္။ ဆင္ျဖဴ့မ်က္ႏွာ ဆင္မည္းမၾကည့္၀ံ့ သကဲသို ့ သူေႏြးေႏြးႏွင့္ ဆံုေတြ ့ရမွာ စိတ္မလံု။ ေႏြးေႏြးႏွင့္ သူသည္ လားလားမွ် မသက္ဆုိင္ေတာ့။ မသက္ဆုိင္ျဖစ္ေအာင္လည္း သူ အတတ္ႏူိင္ဆံုး ေနခဲ့သည္။ ေၾသာ္ ကိုယ့္ အျပစ္ႏွင့္ကိုယ္သာလွ်င္ ရွိပါေစေတာ့။
************* ********************** *****************
( ၈ )
အင္းလွ်ားကန္ေရျပင္ လွုိင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ားျဖင့္ လြန္ ့လူးေနသည္။ ေနေရာင္ေၾကာင့္ လွုပ္ရွားေနေသာ ေရျပင္ေပၚတြင္ ၾကယ္ေပ်ာက္တစ္ခ်ဳိ့က တရိပ္ရိပ္ေျပးေနၾကသည္။ သန္ေသာ ေလက ေဆာင္ယူလာသည့္ ေငြလွုိင္းတို ့ ကမ္းစပ္ကို ရုိက္ပုတ္သံက ဘ၀င္ကို ၾကည္ႏူးေစသည္။ သန္ ့ဇင္သည္ အုတ္ခံုေပၚတြင္ရပ္ကာ ေရျပင္ကို မ်က္ႏွာမူထားရာမွ ေႏြးေႏြးကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္သည္။ အျပာႏုေရာင္ ပုိးခ်ည္ အက်ီႏွင့္ ျဖဴ၀င္းေသာ အသားေရသည္ ပနံသင့္လွသည္။ လိမ္းခ်ယ္မထားေသာ မ်က္ႏွာျပင္ႏုႏုထက္ ၀ဲလြင့္ေနေသာ အညိဳေရာ ဆံပင္ေပ်ာ့မ်ားသည္ မထူထဲလွေသာ္လည္း ပံုစံက်လြန္းသည္။ မရယ္ေသာ္လည္း ျပံဳးေနသည့္ သူမ၏မ်က္ႏွာသည္ ေအးခ်မ္းမွု ့ အရွိဆံုး အလွတရားတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ငယ္စဥ္က ရွိခဲ့ေသာ ေမေမေနရာတြင္ ေမေမ့အစား အစား၀င္ေရာက္လာသူ တစ္ဦးပင္ျဖစ္သည္။ ေမေမသည္လည္း ေႏြးေႏြးလိုပင္ ျပံဳးသည္၊ ေႏြးေႏြးသည္လည္း ေမေမ့လိုပင္ ၾကင္နာသူျဖစ္ေလသည္။
- သန္ ့ဇင္…. စကားေျပာေလ။ နင္ မွာေျပာစရာေတြရွိတာ ငါသိပါတယ္။ ငါလည္း နားေထာင္ခ်င္တယ္။
- ေႏြးေႏြး နင္ ငါ့ကို စိတ္ပ်က္ မသြားဘူးလား။
- သန္ ့ဇင္ နင္ က နင္လုပ္ခဲ့တာေတြ အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တမရတတ္တ့ဲသူ၊ ျဖစ္လာသမွ်ကို ရဲရဲ ရင္ဆုိင္တတ္တဲသူ တစ္ေယာက္ပါ။ နင္ ဘယ္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကိုမွ ငဲ့ျပီး ေနာင္တရတဲ့ စကားေတြ မေျပာပါနဲ ့။ ငါေလ နင္ အခုလုိ စိတ္ရွုပ္ေထြးေနတာ၊ စိတ္ညစ္ေနတာမ်ဳိး မျမင္ခ်င္ဘူး သိလား။ နင္ အရင္ပံုစံအတုိင္း ျပန္ေနပါ။ ျဖစ္လာသမွ်ကို ရဲရဲသာရင္ဆုိင္လိုက္ပါ။ ဟိုလူငဲ့ လိုက္ ဒီလူ ငဲ့လုိက္ မလုပ္ေတာ့နဲ ့ေနာ္။ ကိုယ့္ ကိုကိုယ္ ဂရုစိုက္ပါဟာ။ အခု နင့္ေဘးမွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ၾကည့္ပါဦး ပိန္သြားလုိက္တာ။
- ေအးပါဟာ။ ငါလည္း အခုျပဳျပင္ေတာ့မယ္လုိ ့ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီ။ ျပန္လာတာနဲ ့ ဟိုအရင္က သန္ ့ဇင္ ျပန္ျဖစ္ေစရပါ့မယ္။ ငါ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြက နင့္ကို ျမင္ေတာ့ ပိုျပီး ခုိင္မာလာတယ္ဟ သိလား။
ေႏြးေႏြးသည္ ေႏြးေႏြးသည္ ပါးခ်ဳိင့္ေလးႏွစ္ဖက္ ခြက္ေနေအာင္ ျပံဳးလုိက္ျပီး သန့္ဇင္၏ အက်ီေကာ္လံေလးမ်ားကို ေသခ်ာပံုက်ေအာင္ ခ်ဳိးေပးေနေလသည္။
- နင္ သင္တန္းတက္မွာဆုိေတာ့ အခ်ိန္နဲ ့ အိပ္၊ အခ်ိန္နဲ ့ စားျပီး စည္းကမ္းရွိလာမွာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း လူဆိုတာက အထိန္းအကြပ္လိုတယ္ဟ။ နင့္လုိ ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္ကေန အျမဲေ၀းေနျပီး တဇြတ္ထုိးႏူိင္တဲ့ သူအတြက္ဆို ပိုေတာင္လိုေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္ မွတ္လား သန္ ့ဇင္။
သန္ ့ဇင္သည္ ေႏြးေႏြးကို ေမာ့ၾကည္လိုက္သည္။ ႏွစ္ဦးသားၾကားရွိေနေသာ မ၀ံ့မရဲျဖစ္မွု ့ သတိထားလြန္းမွု ့တုိ ့က ေႏြဦးေရာက္လာေသာ ႏွင္းတို ့ အရည္ေပ်ာ္ကုန္သကဲ့သို ့ တျဖည္းတျဖည္း လြင့္ပါးကုန္ျပီး၊ ေႏြးေထြးမွု ့ ရင္းႏွင္းမွု ့တို ့က ျပန္လည္၀င္ေရာက္ေလျပီ။ လူသည္ ဆံုးရွုံးဖူးမွ တန္ဖိုးအမွန္ကို သိသည္။ ပထမတစ္ၾကိမ္ ေပ်ာက္ရွဖူးသူသည္ ဒုတိယအၾကိမ္ ထပ္မံမေပ်ာက္ရွေစရန္ သတိၾကီးစြာ ထားတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။
- ေအး ဟုတ္တယ္ဟ ငါ့ဘ၀မွာ အထိန္းအကြပ္ေတာ့ လိုေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့စိတ္ကို ငါသိတယ္။ ငါ့ကို အေၾကာက္တရားနဲ ့ ထိန္းခ်ဳပ္လို ့မရဘူးဟ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအရင္းခံျပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ လုိက္နာမွု ့ ့၊ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ဆုိတဲ့ တြန္းအားပဲ ငါလုိခ်င္တယ္။ အဲဒါေတြ ရတဲ့ ေနရာမွာပဲ ငါေနခ်င္တယ္။
- ဟဲ့ အဲဒါဆို နင္က ဘယ္သြားေနမွာလည္း။ ဘယ္ေနရာကေန အဲဒါေတြ ရမွာလည္း ေျပာပါဦး။
ရင္သည္ ဒိတ္ ခနဲ ခုန္သြားသည္။ ေျပာတုန္းကေတာ့ ရင္တြင္းမွ ခံစားခ်က္မုိ ့သာ ေျပာထြက္သြားသည္။ အေမးရွိေသာ အခါက ခက္လွသည္။ အေျဖ ခက္သည္ေတာ့ မဟုတ္ပါေပ။ မေျဖရဲျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေႏြးေႏြးကိုၾကည့္လုိက္သည္။ ေႏြးေႏြးကား နားမလည္သလိုႏွင့္ သူ ့၏ အေျဖကို ေစာင့္ေနသည္။
အင္းလွ်ားကန္၏ အလယ္မွ တလိပ္လိပ္တက္လာေသာ ေရလွုိင္းေလးမ်ားသည္ ကမ္စပ္သို ့ ေျပးကပ္ကာ သူတုိ ့ ႏွစ္ဦး၏ တိတ္ဆိတ္သြားမွု ့ကို ေခ်ာင္းေျမွာင္း အကဲခတ္ ေနၾကသည္။ ႏုသစ္ ေသာ ေလျပည္ေလးမ်ားသည္ သူတို ့ႏွစ္ဦး၏ ၀န္းက်င္တြင္ ရစ္သီ ရစ္သီ လုပ္ေနၾကသည္။ ျဖဴ၀င္းေသာ ပါးျပင္သည္ ရဲခနဲ ျဖစ္သြားကာ အျပံဳးကို အတင္းဖံုးအုပ္လိုက္သျဖင့္ ပိျပားသြားေသာ ႏွုတ္ခမ္းတို ့ကိုမူ လွုိင္းခြပ္အျဖဴေလးမ်ားႏွင့္ ရစ္၀ိုင္းေနေသာ ေလသစ္ေလးမ်ားက ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ၾကေသာ္လည္း သန္ ့ဇင္က သတိမထားမိလိုက္ေပ။
********** ************************* ***********
( ၉ )
ညည့္သန္းေခါင္းယံဆုိ ေသာ္လည္း ေတာင္ငူဘူတာရုံသည္ လူသံ၊ ကားသံ ပစၥည္းမ်ားေရႊ ့လွ်ားသံတုိ ့ ျဖင့္ လွုပ္ရွားအသက္၀င္ေနသည္။ မလင္းတလင္းသာရွိေသာ မီးေရာင္ကိုအားျပဳျပီး အစိမ္းေရာင္သုတ္ထားေသာ ေသတၱာကို ပခံုးေပၚထမ္းကာ ဘူတာအေပါက္တြင္ ေနာက္ျမွီးထုိးထားေသာ ကားေပၚသို ့ ထုိးတင္လိုက္သည္။ သန္ ့ဇင္၏ကိုယ္လံုးသည္ ေခြ်းတို ့ျဖင့္ ေစးကပ္ ေစးကပ္ျဖစ္ေနသည္။ ရထားေပၚမွ စြဲထင္လာေသာ အနံ ့၊ ေခြ်းနံ ့တို ့ျဖင့္ သူ ့၏ကိုယ္မွ ထြက္ေသာ အနံ ့ကိုပင္ သူ သည္းခံေနရသည္။ ပစၥည္းမ်ားေရႊ့ေျပာင္းျပီး လူစံုေသာအခါ ကားသည္ ဘူတာရုံမွ ျမိဳ့အျပင္ဘက္သို ့ ေမာင္းႏွင္လာခဲ့သည္။ ေသတၱာေပၚတြင္ ထုိင္ရင္း ပူအုိက္ေသာေၾကာင့္ ယူနီေဖါင္းအက်ီလည္ပင္းမ်ားကို ဖြင့္ဟလုိက္ျပီး လက္ကို တံေတာင္ဆစ္ေက်ာ္အထိ ပင့္တင္ထားသည္။ ရွုးဖိနပ္ကိုလည္ ခြ်တ္လိုက္ျပီး အိတ္တစ္ခုထဲ ထုိးထည့္ထားလိုက္သည္။
အရွိန္ျပင္းျပင္း ေမာင္းႏွင္ေနေသာ စစ္ကားၾကီး၏ တဟဲဟဲ လိုက္ေနေသာအသံ၊ ေလတုိးေသာအခါ မုိးအုပ္ထားေသာ တာေပၚလင္စကိုေလတုိးေသာ တဖ်တ္ဖ်တ္အသံတုိ ့က ည၏ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ထုိးထြင္း၍ ထြက္ေပၚေနသည္။ ေတာင္ငူျမိဳ့အထြက္ ေျခလွ်င္တပ္ရင္းတစ္ခု ေရာက္ေသာအခါ ေျခလွ်င္တပ္ခြဲမွုး သင္တန္းတက္ေရာက္မည့္ ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလမွ အရာရွိအားလံုးကို စုစည္းထားသည္ကို ေတြ ့ရျပီး နံနက္မိုးေသာက္ေသာအခါမွ သံေတာင္ၾကီး( ဘုရင့္ေနာင္ တပ္ျမိဳ့)သုိ ့ ယာဥ္တန္းျဖင့္ တက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
သံေတာင္ၾကီးသည္ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာအထက္ ေပ ၄၂၀၀ ျပီး ကိုလိုနီေခတ္က အဂၤလိပ္အရာရွိမ်ား၏ အပန္းေျဖရာ လွပေသာ ျမိဳ့ေလးတစ္ျမိဳ့ ျဖစ္သည္။ ေျမျပန့္လမ္းကို ခဏတာမွ် ေက်ာ္လြန္ျပီးေသာအခါ ရွည္လွ်ားေသာ ယာဥ္တန္းၾကီးသည္ ျမင့္မားမတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္မ်ားေပၚသို တေရႊ ့ေရႊ့စတင္ကာ တက္ရေလသည္။ လမ္းမ်ားသည္ ျပင္ဦးလြင္ေတာင္တက္လမ္းထက္ မ်ားစြာ မတ္ေစာက္သည္။ ဂငယ္ေကြ ့မ်ားသည္ တစ္ခုေကြ ့ျပီး ေနာက္တစ္ခုက ထပ္ကာေပၚလာသည္။ လမ္း၏ တစ္ဘက္တြင္ ျမင့္မားမတ္ေစာက္လွေသာ ေတာင္ကပါးၾကီးကို ေမာ္၍ၾကည့္ပါက အေပၚဆံုးကို ျမင္ေတြ ့ရန္ ခက္ခဲေလာက္ေအာင္ ျမင့္မားလွျပီး၊ က်န္တစ္ဘက္ရွိ ေခ်ာက္ကမ္းပါးကို ငံု ့ကာၾကည့္ပါကလည္း ေအာက္အစြန္းကို ျမင္ေတြ ့ရန္မွာ မလြယ္ကူႏူိင္ေလာက္ေအာက္ နက္ရွုိင္းလွသည္။ ေပ ၂၀၀ ေက်ာ္ျမင့္မားေသာ ကြ်န္းပင္မ်ားကို ငံု ့ၾကည့္ရျပီး၊ ေဘးတြင္ကား အေ၀းကို ေငးေမွ်ာ္မရႏူိင္ေလာက္ပင္ ေတာင္မ်ားက ထပ္ကာ ထပ္ကာ တည္ရွိေနၾကည္။
တစ္ခ်ဳိ့ေသာ လမ္းအေကြ ့မ်ား၍ ၀ါးျခမ္းမ်ား၊ ၀ါးလံုးမ်ားျဖင့္ ေဆာက္ထားေသာ ကင္းတဲမ်ားကို ေတြ ့ရသည္။ အျမင့္သို ့ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ နားေတြအူလာျပီး အေအးဓါတ္က သိသိသာၾကီး ကဲလာသည္။ ကားေပၚမွ လူမ်ားအားလံုးသည္ အေႏြးထည္မ်ား ထုတ္၀တ္လိုက္ၾကျပီး ထုတ္ရန္မလြယ္ကူေသာ သူတို ့ကား ေလကြယ္ကာ ေနာက္၌ ကုပ္ကုပ္ရုတ္ရုတ္ျဖစ္ကုန္ၾကေလသည္။ သံေတာင္ၾကီး ျမိဳ့အ၀င္သို ့ ေရာက္ေသာအခါတြင္ကား ေမွ်ာ္မဆံုးေသာ ေတာင္တန္း လြင္ျပင္ၾကီးကို ရွု့ေမွ်ာ္ရသည္။ ေတာင္တန္းမ်ားသည္ ျမကဗၼလာဖံုးအုပ္ထားသကဲ့သုိ ့ သစ္ပင္ငယ္ကေလးမ်ားျဖင့္ စိမ္းစိမ္စုိေနၾကသည္။ လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ႏွင့္ ေတာင္ကတံုးမ်ားတစ္ခ်ဳိ့တြင္ ၾကီးမားလွေသာ ေက်ာက္တံုးအမည္းၾကီးမ်ားကိုလည္း ေတြ ့ရသည္။
ျမင့္မား မတ္ေစာက္လွေသာ ေတာင္ေစာင္းမ်ားတြင္ အစီအရီ တည္ေဆာက္ထားေသာ အေဆာက္အအံုမ်ားတြင္ တပ္မေတာ္ ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလမွ သင္တန္းသားမ်ား၏ လူေနေဆာင္မ်ား၊ သင္တန္းခန္းမမ်ား တည္ရွိၾကည္။ သင္တန္းမ်ားမွာ ရာထူးအဆင့္လိုက္ ေျခလွ်င္တပ္စုမွုး သင္တန္း၊ ေျခလွ်င္တပ္ခြဲမွုး သင္တန္းႏွင့္ ေျခလွ်င္တပ္ရင္းမွုး သင္တန္းဟူ၍ သံုးမ်ဳိးခြဲျခားထားသည္။ တစ္ခ်ိန္က တပ္မေတာ္ၾကည္းမွ အရာရွိမ်ားသာ တက္ေရာက္ရေသာ သင္တန္းျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ယေန ့ေခတ္တြင္ ေျပာင္းလဲ တုိးတက္လာေသာ ျပည္သူ ့စစ္ မဟာ ဗ်ဳဟာအရ တပ္မေတာ္ေလႏွင့္ တပ္မေတာ္ေရမွ အရာရွိမ်ားပါ ေျခလွ်င္တုိက္ခုိက္ေရး စစ္ပညာမ်ားကို စာေတြ ့၊ လက္ေတြ ့ သင္ၾကားတက္ေရာက္ရသည္။ ထို ့အျပင္ လက္ရုံးရည္သာမက ႏွလံုးရည္ပါ ျပည့္၀ေစရန္ ရာထူးအဆင့္လိုက္ အဂၤလိပ္စာ၊ ကြန္ျပဴတာပညာရပ္မ်ား စသည္ျဖင့္ သိသင့္ သိအပ္ေသာ ပညာရပ္မ်ားကိုပါ သင္ၾကားေပးေလသည္။တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ျပည့္သူ ့ရဲႏွင့္ မီးသတ္တပ္ဖြဲ ့မွ အရာရွိၾကီးမ်ားလည္း လာေရာက္ တက္ေရာက္ၾကသည္ကိုေတြ ့ရလာေလသည္။
သန္ ့ဇင္သည္ သင္တန္းတြင္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ကြဲကြာေနေသာ ေက်ာင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ညီ အကိုမ်ားကို ဆံုေတြ ့ရသျဖင့္ အထူးပင္ ေပ်ာ္ရႊင္မိေလသည္။ အေဆာင္မ်ား သတ္မွတ္ေပးျပီးေနာက္ ပစၥည္းမ်ားေနရာခ်ကာ ခ်စ္ခင္ေသာ သူငယ္မ်ားကို ရွာေဖြ ေတြ ့ဆံုၾကရသည္မွာ မတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္မ်ား၊ ေလွခါးထစ္မ်ားကို တက္ရသည္ကိုပင္ ေမာသည္ဟူ၍ပင္ မထင္မိေတာ့ေပ။ ေလတပ္မွ လာသည္မို ့ လိုအပ္ေသာ ေျခလွ်င္တပ္သံုးး ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာမ်ားကိုလည္း ၀ယ္သင့္သည္၀ယ္ရသည္၊ ငွားရမ္းသင့္သည္ကို ငွားရမ္းရသည္။ ေျခလွ်င္တပ္ခြဲမွုး သင္တန္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သင္တန္းမဖြင့္မွီ လိုအပ္ေသာ ေဆးစစ္မွု ့တို ့ကိုလည္း ျပဳလုပ္ရသည္။ မိုးတိမ္ကင္းစင္ေသာ ညဦးပိုင္းတစ္ခ်ဳိ့တြင္ကား ေတာင္ကုန္းျမင့္ေပၚမွ ထုိင္ကာ ေတာင္ငူဘက္ဆီက လင္းလက္ေနေသာ မီးေရာင္မ်ားကို ေငးေမာရင္း လြမ္းဆြတ္ရသည္။
ညသည္ ေမွာင္မုိက္၏။ တိမ္တိုက္မ်ား ထူထပ္စြာဖံုးအုပ္ေနေသာ ညသည္ ၾကယ္ေပ်ာက္ပင္ မထင္။ ေမွာင္ေသာ ေကာင္းကင္ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ေသာ သည္ ညသည္ သန္ ့ဇင္၏ ဘ၀တြင္ အေမွာင္မိုက္ဆံုးပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
- သန္ ့ဇင္ မင္း ဘယ္သြားမလို ့လည္း။ စိတ္ကို ထိန္းထားပါကြာ။
- ငါ့ အနားကို မလာၾကပါနဲ ့ကြာ။ ငါ တစ္ေယာက္တည္း ေနပါရေစ။
- မင္း စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေလွ်ာက္မလုပ္ပါနဲ ့ကြာ။ မင္း အခု ဘာျဖစ္ခ်င္လည္း ေျပာ။ ငါတုိ ့ အကုန္မင္းေဘးမွာရွိေနတယ္။
- ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါ တစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္တယ္ကြာ။
( ၁၀ )
သန္ ့ဇင္သည္ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚသို ့ တက္လာမိခဲ့သည္။ ေလးက ေအးစိမ့္ေနသည္။ ေမွာင္ေသာ ညမို ့ လမ္းအက်ယ္ပင္ျဖစ္လင့္ကစား စမ္းတ၀ါး၀ါးပင္ျဖစ္ေနသည္။ ေၾသာ္….သည္ ေမွာင္ေသာည ပင္လွ်င္ စမ္းတ၀ါး၀ါး ျဖစ္ႏူိင္ေသးသည္။ သူ၏ ဘ၀မွာကား လမ္းပင္ေပ်ာက္ေခ်ျပီ။ ေသြးအေျဖက အိပ္ခ်္အိုင္ဗြီ ေပါ့စတစ္တဲ့။ မ်က္စိထဲ ဦးစြာျမင္ေယာင္မိသည္က မိခင္ၾကီး။ သူမ၏သား သည္ဘ၀ သည္လို ဇာတ္သိမ္းမွန္းသိခဲ့လွ်င္…ထုိအေတြးကို ဆက္မေတြးရဲေတာ့ ေခ်။ သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ တဲ့လား။ သည္ကံကို ဘယ္လိုေျဖရမည္နည္း။ သူလုပ္ခဲ့သည့္ကံကုိ ယခုသူခံရေတာ့မည္။ ေၾသာ္ ဘ၀ဟူသည္ကား ေၾကာက္ဖြယ္လိလိပါလား။ ရင္တြင္းမွ အပူမီးသည္ ၾကီးစြာေတာက္ေလာက္ေနသည္။ မုိးေငြ ့ပါေသာ ေတာင္ေပၚ ေလေအးသည္လည္း သူ၏ ရင္တြင္းမွ အပူမီးကို သက္သာရာ မျဖစ္ႏူိင္ေပ။
မိသားစု၊ ေဆြးမ်ဳိးအသိုင္း၀ိုင္း တစ္ခုလံုး ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းမည့္ အေရး၊ သူ ့အေပၚ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားေလေသာ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သူ မည္သို ့ရင္ဆုိင္ရမည္နည္း။ သည္အေတြးက ရင္ဘတ္တြင္ မခံႏူိင္ေအာင္ ပူေလာင္ျပင္းထန္သည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းျဖစ္မည္လား။ သတ္ေသရန္ နည္းလမ္းမ်ားကို သူစဥ္းစားၾကည့္သည္။ မျဖစ္ေသး၊ ေသသည္ဆုိလွ်င္လည္း က်န္ခဲ့သည့္လူေတြ ပို၍ခံရစားရမည္။ ေျမြပါလည္းဆံုး သားလည္းဆံုး အေျခေနမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ယခုသံေတာင္ၾကီးမွ ထုိင္းႏူိင္ငံဘက္သို ့ ထြက္ေျပးလွ်င္ ေကာင္းမည္လား။ ျဖစ္ႏူိင္သည္၊ သည္အၾကံမဆုိး။ သံေတာင္ၾကီး ေဘာဂလိဘက္က ေျခလွ်င္ခရီးသြားလွ်င္ ၁၀ ရက္အတြင္း ထုိင္းႏူိင္ငံဘက္သို ့ ေရာက္ႏူိင္သည္။ အလြန္ဆံုး စစ္ေျပးျဖစ္ရုံသာလွ်င္ ျဖစ္မည္။ တပ္မေတာ္အတြက္လည္း သူလုိ ကုရာနိထၱိ ေရာဂါသည္က အက်ဳိးျပဳႏူိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္။ မိသားစု အသိုင္း၀ိုင္းအတြက္လည္း ၾကီးစြာေသာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး ျဖစ္ေစမွာ မလြဲေပ။ သူသည္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လုိက္ျပီး အေဆာင္ရွိရာသို ့ အ၀တ္အထည္မ်ား သိမ္းဆည္းရန္ထြက္လာခဲ့သည္။
သန္းေခါင္ေက်ာ္လုျပီျဖစ္၍ အိပ္ေဆာင္မ်ားသည္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေကာ္ရစ္ဒါတစ္ေလွ်ာက္ ထြန္းလင္းထားေသာ မီးတုိ့ႏွင့္ အေ၀း လမ္းမေပၚရွိ ကြ်န္းသား အလင္းတိုင္ဆီမွ မွိန္ျပျပမီးေရာင္ကလြဲရင္ ၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ပိန္းပိတ္ေမွာင္ေနသည္။ ေတာေနသတၱ၀ါတို့ ၏ တြန္က်ဳးသံႏွင့္ သစ္ပင္ ၀ါးပင္မ်ားကို ေလတိုးေသာအသံတို ့က ညေမွာင္ေမွာင္တြင္ ေျခာက္ျခားစရာအတိ ျဖစ္ေနသည္။ သန္ ့ဇင္သည္ တံခါးကို အသံမထြက္ေအာင္ ထိန္းဖြင့္လုိက္ျပီး အခန္းအတြင္း ၀င္လိုက္သည္။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးျဖင့္ လိုအပ္မည္ထင္ေသာ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းတို ့ကို အိတ္ထဲထည့္လိုက္ျပီး ေသတၱာအတြင္းသို ့ က်ည္ဆန္၊ မွန္ေျပာင္း၊ သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္ စသည့္ စစ္သံုး ၾကီးၾကပ္ကန္ ့သတ္ပစၥည္းတို ့ကို အစီအရီထည့္ကာ ေသတၱာကို ခတ္လိုက္သည္။ အားလံုးျပင္ဆင္ျပီးေသာအခါ စာရႊက္တစ္ရႊက္ကိုထုတ္၍ တပ္သို ့ ျပန္အပ္ရန္ မျဖစ္မေနလိုအပ္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကို အညႊန္းႏွင့္တကြ ေသခ်ာစြာ ဇယားဆြဲကာ စားပြဲေပၚတင္ထားခဲ့ျပီး အိတ္ကိုဆြဲကာ အခန္းျပင္သို ့ထြက္လုိက္သည္။
အခန္းတံခါးကို ျပန္ေစ့ခါနီး တစ္စံုတစ္ခုေမ့က်န္သည္ကို အမွတ္ရျပီး အခန္းတြင္းျပန္၀င္ျပီး ကုတင္ေခါင္းရင္း နံရံဘက္ဆီသို ့ ကပ္လိုက္သည္။ ေမွာင္မဲေနေသာ္လည္း သူလက္စမ္းလိုက္ေသာအခါ နံရံတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ကတၱဴစကၠဴေလးကို ထိေတြ ့မိသည္။ သံတုိင္မွာ ခ်ိတ္ထားေသာ ၾကိဳးေလးကို ျဖဳတ္ကာ တစ္ဖက္မ်က္ႏွာျပင္ကို လက္ျဖင့္ပြတ္လိုက္သည္။
ပလတ္စတစ္အေပ်ာ့ဖံုးအုပ္ထားေသာ ပန္ခ်ီကား၏ မ်က္ႏွာျပင္ကို သူ၏လက္ျဖင့္ စမ္းလိုက္ေသာ္လည္း သူ ့စိတ္တြင္ျမင္ေယာင္လာမိသည္မွာ ခ်ဳိေသာ အျပံဳးႏွင့္ ပန္းႏုေရာင္ေျပးေနသည့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ ရပ္ေနေသာ ေျခေထာက္မ်ားသည္ အားေလွ်ာ့သြားျပီး ဒူးမ်ားက ညႊတ္က်သြားသည္။ မိခင္၏ အရိပ္မွ ထြက္လာကတည္းက သူသြားေလရာ ေရာက္ေလရာတြင္ နည္းလမ္းအဖံုဖံုသံုး၍ ဆက္သြယ္ျပီး ေဖးမကူညီခဲ့ေသာ၊ ငယ္စဥ္ကတည္းက သူ၏ေဘးတြင္ အစဥ္ရပ္တည္ခဲ့ေသာ သူမကို ႏွုတ္မဆက္သင့္ေပဖူးလား။ တစ္ခါပုန္းေရွာင္ခဲ့ဖူးျပီ၊ ဒုတိယတစ္ခါဆုိလွ်င္ကား သူမ၏စိတ္တြင္ နာေပလိမ့္ေတာ့မည္။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး သံေယာဇဥ္ၾကိဳးတို ့ျဖင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့သည့္ သူတို ့ႏွစ္ဦးတြင္ ေနာက္ဆံုးႏွုတ္ဆက္ခြင့္ေတာ့ ရွိသင့္သည္။ သန္ ့ဇင္သည္ အသက္ကိုျပင္းျပင္းရွုသြင္းလိုက္ျပီး ဖုန္းခလုတ္မ်ားကိုႏွိပ္လိုက္သည္။
- ဟလို
- ဟယ္ သန္ ့ဇင္ မနက္ ၂ နာရီၾကီး ဘာျဖစ္လို ့လည္း
- ေႏြးေႏြး ငါ နင့္ကို ႏွုတ္ဆက္တာဟ
သန္ ့ဇင္…ေႏြးေႏြးသည္ သန္ ့ဇင္၏ နာမည္ကို အသံကို စြဲျပီး ေခၚလိုက္ျပီး
- နင္ နင္ ဘာျဖစ္ေနတာလည္း ငါ့ကို ေျပာပါဦး။ နင့္အသံၾကီးက တစ္မ်ဳိးၾကီးပဲ။
- သန္ ့ဇင္သည္ သက္ျပင္းရွုိက္လုိက္ျပီး စိတ္ကိုတင္းကာ
- ငါ တပ္ထဲမွာ မေပ်ာ္လို ့ ထြက္ေျပးေတာ့မယ္။ အဲဒါ နင့္ဆီကို ဖုန္းဆက္ျပီးႏွုတ္ဆက္တာ။ နင္နဲ ့ငါ ေတြ ့ဖုိ ့မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ဒီဘ၀မွာ ေနာက္ထပ္ဆံုခ်င္မွေတာင္ ဆံုႏူိင္ေတာ့မယ္ထင္တယ္။
- နင္ ငါ့ကို ေနာက္ေနတာလား၊ တကယ္ေျပာေနတာလား။ ငါ့ကို ရင္ေမာေအာင္ မလုပ္ပါနဲ ့ဟာ။
- နင္က ရင္ေမာတာဟ၊ ငါက ရင္တစ္ခုလံုး ပူေနျပီ။ ငါ့ရင္ထဲမွာ မီးေတာက္ေနျပီဟ အစ္ အစ္
တုိင္တည္ရာမရွိခ်ိန္ ခ်ဳပ္တည္းထားသမွ်သည္ သူ ့အတြက္ အမွန္ကန္ဆံုး တုိင္တည္၊ အားကုိးရာကို ေတြ ့ေသာအခါ ထိန္းထားသမွ် ေသာက အပူမီးတုိ ့သည္ ၀မ္းအတြင္းမွ လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ တက္လာျပီး ရွုိက္သံ အျဖစ္ထြက္လွ်ံ က်လာသည္။
ႏွစ္ေယာက္စလံုး စကားမေျပာပဲ၊ ျငိမ္သက္ေနခုိက္ သန္ ့ဇင္သည္ ရွုိက္သံက တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ သိသာစြာ ထြက္ေပၚလာသည္။
- ငါမွာ အိတ္ခ်္အိုင္ဗြီ ေပါစတစ္ တဲ့ ေႏြးေႏြး။ မေန ့က ေဆးစစ္ခ်က္ အေျဖသိရတယ္။
အို……………ေႏြးေႏြးသည္ ဘာမွျပန္မေျပာႏူိင္ပဲ ရုတ္တရတ္ အာေမဋိတ္သံသာ ထြက္လာသည္။
- ငါ အခု စဥ္းစားျပီးသြားပဲ။ အခုပဲ နယ္စပ္ကိုသြားမယ္။ အဲမွာ ရရာအလုပ္ ၀င္ျပီး ခနေရွာင္ေနမယ္။ ေနာက္မွ ေသခ်င္လည္း ေသလုိက္မယ္ေပါ့ဟာ။ အခုခ်ိန္မွာ ငါ ဒီေရာဂါေၾကာင့္ဆုိျပီး လူေတြကို အသိမခံခ်င္ဘူး။ အထူးျဖင့္ ငါ့ ျမိဳ့မွာေပါ့ဟာ။
ဖုန္းတစ္ဘက္မွ ရွုိက္သံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားရသည္။ ေနာက္ ႏွပ္ညွပ္သံကိုလည္း ၾကားလိုက္ရသည္။ ေႏြးေႏြး ငုိေနျပီလား။ ေႏြးေႏြးသည္ ငိုခဲသည္။ ေတာ္ရုံႏွင့္ မ်က္ရည္က်တတ္သူမဟုတ္။ သူရင္သည္ ထိတ္သြားသည္။ ကိုယ္ကိုကိုယ္ ယူက်ဳံးမရျဖစ္မိျပီး ခြင့္မလြတ္ႏူိင္ေအာင္ ျဖစ္လာသည္။ ထိုအခါသည္ သန္ ့ဇင္သည္ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုေၾကြးမိေတာ့မိေတာ့ေလသည္။ သန္ ့ဇင္ ရွုိက္ၾကီး တငင္ငိုေၾကြးသံသည္ တိတ္ဆိတ္ေသာ အခန္းထဲတြင္ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚေနသည္။
အခန္းတံခါးကို လာေခါက္သံၾကားရသည္။
- သန္ ့ဇင္ ….သန္ ့ဇင္….တံခါးဖြင့္ပါဦး။
- သူငယ္ခ်င္း ငါ ဖုန္းေျပာေနလို ့ပါ။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ စိတ္မပူပါနဲ့။ မနက္မွ ေတြ ့မယ္ေလ ေနာ္။
- ေအာ္ ဖုန္းေျပာေနတာလား။ ေအးေအး။ ဖုန္းေျပာျပီးရင္ ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္လိုက္ဦးေနာ္။
- အင္း သူငယ္ခ်င္း။
ထိုအခုိက္ သန္ ့ဇင္ ဟုေႏြးေႏြးေခၚလိုက္သံက ဖုန္းထဲ ထြက္ေပၚလာသည္။ အသံသည္ လည္ေခ်ာင္းသံစြက္ေနေသာ္လည္း တည္ျငိမ္ေနသည္။ သန္ ့ဇင္သည္လည္း အားရေအာင္ငိုလိုက္သျဖင့္ အနည္းငယ္ေပါ့ပါးသြားသည္။
- နင္ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္လာခဲ့ရမယ္။
သည္အသံကား ႏွစ္သိမ့္သံမဟုတ္။ အမိန့္သံျဖစ္သည္။ ေႏြးေႏြးထံမွ ပထမဆံုးၾကားဖူးေသာ အမိန္ ့သံဆုိလည္း ဟုတ္သည္။ သည္ အမိန္ ့ကို သူ ဘယ္လို ျငင္းပယ္ႏူိင္ပါမည္နည္း။
- နင္က နင္လုပ္ခဲ့တာေတြအတြက္ ေနာင္တမရတတ္တဲ့သူ။ လုပ္ခဲ့တဲ့အရာေတြကိုလည္း တာ၀န္ခံရဲတဲ့သူ၊ တာ၀န္ယူႏူိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ သန္ ့ဇင္။ အခုမွ ဘယ္လိုျဖစ္ျပီး ေရွာင္ေျပးဖုိ ့ ၾကိဳးစားခ်င္ရတာလည္း။
သန္ ့ဇင္သည္ ရင္သည္ လွုပ္လွုပ္ရွားရွားျဖစ္သြားသည္။ ရင္သည္သာမဟုတ္ စိတ္ေနာက္ကိုယ္က လိုက္ျပီး ေခါင္းသည္ေမာ့လာသည္။
- ငါ နင့္ေဘးမွာ အျမဲရွိတယ္၊ သန္ ့ဇင္။ ျပီးေတာ့ ဒါကေလ ရွက္စရာလည္း မဟုတ္ဘူး သိရဲ့လား။ ေရာဂါပိုးရွိတဲ့သူကို ေၾကာက္စရာလည္း မလိုဘူး။ နင္ ငါရွိတဲ့ ရန္ကုန္မွာပဲေနရမယ္ေနာ္။ တပ္မွာေနလို ့ မရေတာ့ဘူးဆိုရင္ တုိက္ခန္းငွားေနလုိက္ေပါ့။
- ရပါတယ္ဟ။ ငါတို ့ တပ္မေတာ္က အဲလိုမလိုေတာ့တာနဲ ့ ကန္ထုတ္မပစ္ပါဘူးဟ။ ရိပ္သာမွာပဲ ေနခ်င္လည္း ရပါတယ္။
- အင္း အလုပ္ကိုလည္း ငါရွာေပးမယ္။ ငါ့မွာ အဖြဲ ့အစည္း အဆက္သြယ္ေတြရွိတယ္။ နင္လို အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္၊ ကြန္ပ်ဳတာလည္း ေကာင္းေကာင္းသံုးႏူိင္တယ္၊ အေတြးအေခၚလည္းရွိတယ္ဆုိ လစာေကာင္းေကာင္းေတာင္ရတယ္။
- လစာက အေရးမၾကီးပါဘူးဟာ။
- ေအာ္ အေရးမၾကီးဘူးဆုိေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလည္းကြယ္။ နင္ ေဆး၀ယ္ေသာက္ရမယ္ေလ။ နင္ သက္တမ္းေစ့ ေနႏူိင္ေအာင္ ငါ ၾကိဳးစားမယ္။ နင့္ တစ္ျခားဘာမွ ေတြးမေနနဲ ့။ နင္ ၀ါသနာပါတဲ့ စာေရး၊ စာဖတ္လည္း ေသခ်ာ ေဇာက္ခ်ျပီး လုပ္ႏူိင္မယ္။ ျပီးေတာ့ ငါနဲ ့အတူ အရင္တုန္းကလုိ သီခ်င္းေတြျပန္ဆုိၾကတာေပါ့။
- ေႏြးေႏြး နင္ ဘာလို ့ ငါ့အေပၚ အဲေလာက္ေကာင္းရတာလည္း
ေႏြးေႏြးဘက္မွ အသံသည္ ခဏတိတ္သြားျပီး
- နင္ ေမးခြန္းက ခက္တယ္ဟ။ ဘုရားပဲ ေျဖႏူိင္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ မေမးပါနဲ ့ဟာ။
- မုိးေတာင္ လင္းေတ့မယ္ ေႏြးေႏြးရဲ့။ ဟိုးေတာင္ေစာင္းေပၚမွာ အလင္းေရာင္ေတြ ထြက္လာျပီ သိလား။ အရမ္းလွတာပဲ။ ေနကိုေတာ့ မျမင္ရေသးဘူး။
- ဟုတ္လား နင္လည္း အိပ္လိုက္ဦးေလ။ ႏူိးလာတဲ့ အခ်ိန္ ငါ့ဆီ ဖုန္းျပန္ေခၚလုိက္ေနာ္။
- အင္း အခုေတာ့ ငါ့စိတ္က ေပါ့ပါးေနျပီသိလား ေႏြးေႏြး။ ငါ အခုသိလိုက္ရတာဟာ ငါ့ ဘ၀မွာ အမ်ားၾကီး လိုအပ္တာ မရွိဘူးဟ။ နင္ရယ္ ငါ့ အေမရယ္ ငါ့ေဘးမွာရွိရင္ ငါ ေနေပ်ာ္တယ္။ ငါ အားလံုးကို ရင္ဆုိင္ႏူိင္တယ္။
- အင္း ဒါဆို နင္ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ေ၀းရာကို ထြက္မေျပးပါဘူးလို ့ ငါကို ကတိေပးႏူိင္မလား။
- အင္း ေပးပါတယ္။ ဒီတစ္ခါ ဘယ္ကိုမွ မေျပးေတာ့ပါဘူးဟာ။ အခုက ဒုတိယနဲ ့ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေစရပါ့မယ္။
- အဲလိုမွေပါ့ကြယ္။ ငါတို ့ကလည္း နင့္ကို ငါတုိ ့ရဲ့ မ်က္စိေအာက္မွာပဲ အျမဲျမင္ေနခ်င္တာပါ။
- အင္း ငါယုံပါတယ္ဟာ။ ဒါဆို ငါ အိပ္ေတာ့မယ္ေနာ္။ ႏူိးလာမွ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္။
- ေနဦး ေနဦး။ ငါ့ကို သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဆုိျပပါလား ဟင္။
- အင္း ဘာသီခ်င္း ဆုိရင္ေကာင္းမလည္း
မုိးဦး၀င္ေရာက္လာတဲ့အခါ ရုိးမေပၚ ျဖတ္ပ်ံရင္း
- ၾကည္လင္စြာ ထြက္ေပၚလာေသာ ေႏြးေႏြး၏ သီဆုိသံသည္ ဖုန္းထဲမွ ထြက္ေပၚလာသည္။ သူက ေနာက္မွ လိုက္ကာ
ေျမာက္ဘက္ကို ဦးတည္လွည့္ကာ သားေဖါက္ရာ အရပ္ဆီ မုိင္ေထာင္ခ်ီ ပ်ံေလျပီ။
သူ ့၏ အသံဆံုးသည္ႏွင့္ ေႏြးေႏြးက ဆက္၍ အဆို သူကလည္း မနားပဲ ဆုိေလရာ အသံသည္ ဖုန္းစပီကာခြက္မွ ျပိဳင္တူထြက္ပၚ၍ လာေလသည္။
ၾကိဳးၾကာငွက္တုိ ့၏ မုိင္ေထာင္ခ်ီ ခရီးစဥ္……….။ မ်ဳိးဆက္ရဲ့ အားမာန္တစ္ခုပါ လမ္းေၾကာင္းမွန္ ေရႊးခ်ယ္ျခင္း။ အမ်ားနည္းတူ သက္လံုမေကာင္းရင္ ေမြးဖြားရာ အရပ္ဆီ မုိင္ေထာင္ခ်ီ ျပန္ေနရင္း။ ၾကိဳးၾကာငွက္တစ္ခ်ဳိ့ေလ ခ်ီလာစဥ္ က်န္ရစ္ျပီ။
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုခ်မယ္၊ အရွုံးနဲ ့ ေအာင္ျမင္ျခင္းဟာ။ ရွိသင့္တဲ့ အားနဲ ့ မာန္ ဟန္ႏူိင္မွ။
အသံသည္ အခန္း၏ အျပင္မွ သံျပိဳင္ထြက္ေပၚလာသည္။ မနက္ၾကံခုိင္ေရးခ်ိန္ နီးလာျပီး အခန္းတြင္းမွ ထြက္လာျပီး တံခါးေပါက္မွ ေခ်ာင္းနားေထာင္ေနခို္က္ သီခ်င္းဆုိသံကို ၾကား၍ လိုက္ဆုိေပးၾကသည္။ လက္ခုပ္သံလည္း ပါ၏။
ရိုးမေပၚ ျဖတ္ေက်ာ္လႊားခ်ိန္ စီးလမ္းေလေၾကာင္းလႊာထဲ။ ခ်ဥ္းနင္း ၀င္ေရာက္လာျပီးရင္ အားစိုက္၊ ေမွ်ာလိုက္နဲ ့ မုိင္ေထာင္ခ်ီ ျပန္ေလျပီ။ ၾကိဳးၾကာငွက္တုိ ့ရဲ့ မုိင္ေထာင္ခ်ီ ခရီးစဥ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုခ်မယ္၊ အရွုံးနဲ ့ ေအာင္ျမင္ျခင္းဟာ။ ရွိသင့္တဲ့ အားနဲ ့ မာန္ ဟန္ႏူိင္မွ။
ျပီးပါျပီ။
ဇင္ေအာင္ ၁၂၊ ၃၊ ၂၀၁၂။
ကိုဇင္ 